W każdym czasopiśmie dla kobiet możemy znaleźć dział poświęcony stylizacjom. Na rynku znajduje się też wiele książek, które poruszają ten temat. Staram się je czytać na bieżąco. Posiadam nawet swój prywatny ranking. W biblioteczce mam kilka, do których bardzo często wracam, i są też takie, które omijam szerokim łukiem.
Książki, artykuły czy informacje, które można znaleźć w sieci, skupiają się na zagadnieniu sylwetki. Dzielą nasze ciała, na takie czy inne grupy, nadają nazwy, zazwyczaj owocowe lub mniej subtelne, pochodzące od brył matematycznych. Wpisują w nas trójkąty, kółka, prostokąty. Nie twierdzę, że to źle. Człowiek potrzebuje systematyzacji, lepiej się czuje jak należy do jakiejś grupy. Nie ukrywam, że także pomaga to w podjęciu decyzji co kupić, a co nie. Uważam jednak, że ta „wiedza tajemna” wymaga nieco wprawy, a przede wszystkim bystrego oka. A jak sobie poradzić w sytuacji ekstremalnej, czyli zakupowej, w której się znajdziemy, a takowej wiedzy nie mamy? Odpowiedź wręcz banalna, lecz w żadnym z tych podręczników nie do znalezienia. Opiszę ją w siedmiu punktach, które pozwolą szybko i sprawnie eliminować rzeczy, które po prostu się dla nas nie nadają. Wyglądałybyśmy w nich źle i niezgrabnie, ku własnej rozpaczy i uciesze zazdrosnych koleżanek.
Czas zacząć naszą przygodę zakupową. W zależności od tego, czy wybieramy rzecz same, czy pomaga nam w tym asystentka w sklepie, miejmy szeroko otwarte oczy i wyostrzony, choć wybiórczy słuch. Zdarza się, że sprzedawczyni ma wyczucie stylu i może nam doradzić coś, czego same nigdy nie odważyłybyśmy się włożyć. Występują też, takie sytuacje, kiedy pani tak usilnie nam wmawia, jak świetnie wyglądamy, choć wie że to nie prawda, że kupujemy daną rzecz, mimo jej wad.
Pamiętajmy, że nad nieszczęsną, miłą sprzedawczynią ciąży jak gilotyna słowo „limit”, który musi każdego dnia zrealizować, aby dostać jaką taką najniższą krajową pod koniec miesiąca. Po 8 godzinach stania na baczność, a czasem i 10ciu w świetle jarzeniówki, która mruga jak latarnia morska, a do tego z wiecznie żadną zysku menadżerką, po 15 minutowej przerwie na śniadanie siku, fajkę, ploty, 3 nerwowe telefony do męża, żeby odebrał dziecko z przedszkola, nie zapomniał wyciągnąć prania z pralki, kota nakarmić, teściową dowieźć do lekarza itd., naprawdę im się nie chce, i ja się wcale nie dziwę. Jak ma się czuć kobieta, która musi przez tyle godzin suszyć zęby w uśmiechu do klienta, któremu dzień dobry, czy dziękuję, nie przechodzi przez gardło, a potem się dziwi wielce, ten „homo sapiens”, że upustu, rabatu, zniżki, czy jak zwał tak zwał, nie dostaje.
Gdy pani ekspedienta nam nie pomoże albo wolimy zrobić to same, na co mamy zwracać uwagę? Oto siedem istotnych punktów. Odpowiadamy wyłącznie TAK albo NIE. Nie ma opcji MOŻE, bo jak wiadomo „morze jest głębokie i szerokie” i jako rozbitek wcale nie wygląda się w nim atrakcyjnie.
